A molleira
Pasou en Ferrol, na Fundación Artabria, nunha tardiña de treboada.
Ao baixar do coche, o ceo descargou a auga toda do Océano Atlántico sobre as nosas cabeciñas.
Collimos tal molleira, e Fran tusía tanto, que estivemos a piques de cancelar a actuación. Pero a profesionalidade de Fran gañou a partida e o concerto comezou puntualmente.
E foi principiar a fermosa cantiga “Todos no mar” que Fran enmudeceu. A ronqueira xa lle fora comendo terreo no mantra “Non vale parar”, pero agora enmudeceu de vez. E cando pensabamos que non quedaba outra que suspender a actuación, subíu ao escenario unha nena moi arrichada e cantou ela soíña toda a canción.
A seguinte canción, “Este robot é unha máquina”, foi a quenda de dous irmanciñxs. El cantaba unha estrofa, ela outra, e o público todo coreaba o retrouso.
Foi moi emocionante. Fran recuperou a voz, e puido seguir cantando. E ata o remate do concerto, nenos e nenas animáronse e subiron ao escenario acanda Fran para cantar tódalas cancións con el.
Non hai océano que poida coa ledicia da música de Chuches Amil nin co empurre dxs siareirxs de seu.
